سلام فاطمه...
امروز صبح که از خواب بیدار شدم،تنها عشق تو بود که خستگی را از وجودم زدود، لبخند کوچک صورتی‌ام را که دیشب در گلدان، گل شمعدانی‌ام کاشته بودم -صبح دم اذان گل داده بود - را چیدم و روی لب‌م گذاشتم که به تو لبخند بزنم.
عزیمت کردم به سمت نگاه تو... آسیمه‌سر،‌آسیمه‌سر
بارها ساعتم را نگاه کردم، قسمتی از راه بی محابا به سمت تو دویدم، از هراس لحظه‌ای دیر رسیدن.
نگران روزهای آخر سال بودم و ندیدن تو، شاید برای همیشه!
همه‌ی راه را به تو و لبخندت و نگاهت فکر می‌کردم و به انتظار شیرین ندیدن که شیرین‌تر می‌شد، دیدن.
آسیممه‌سر رسیدم از غربت بیابان...
از دور درهای بسته دلم را لرزاند
نزدیکتر که رسیدم دیدم روی در نوشته: "به علت سفر رفتن دانش‌آموزان مدرسه تعطیل می‌باشد!"
دلم هری ریخت، غمگین شدم و دل تنگ. در کوچه‌ها زیر باران قدم زدم، خیس شدم و به تو فکر کردم
خوشحال بودم از دل‌خوشی‌ات، راه بی‌انتهایی را پیاده برگشتم، پیش گل شمع‌دانی‌ام. لبخندم را کاشتم در گلدان برای روزی که دوباره تو را می‌بی‌نم.