امسال بعد از مدتها که فقط یک مدرسه تدریس داشتم، توی 3 تا مدرسه مشغولم.
و برای اولین بار مدرسه دولتی کلاس گرفتم، البته در واقع که بچه ها همون بچه ها هستن. دوست داشتنی و عزیز.
سر کلاس سوم ریاضی ها بودم و حسابی تو ژست و داشتم برنامه نویسی یاد بچه
ها می دادم یه سوال از یکی از بچه ها پرسیدم و خیلی جدی داشتیم در مورد حل
مسئله به صورت گروهی مباحثه می کردیم. با جدیت به یکی از بچه ها گفتم: "
به بی ن عسلم. اینی که تو می گی این نیست!" یک دفعه هم همه ی کلاس ساکت شد
و همه چپ چپ نگام کردن بعد هم یواشکی زدن زیر خنده و اونقدر این کارو
ادامه دادند که منم خندم گرفت!
نمی دونم چرا برای بچه ها اینقدر مهم بود که عسلم خطابشون کردم.
یادمه مدرسه قبلی که بودم هیچ زنگ تفریحی از کلاس مقدس بیرون نمی رفتم.
بچه ها یکی یکی که میومدن تو بهشون دست می دام و با یه خطاب خوب دعوتشون
می کردم توی کلاس.
اما امسال مدرسه هام پراکنده اند و تداخلم با بچه ها کم. رفتارم و کارهام
برای خیلی از بچه ها هنوز گنگه! هنوز ناشناخته ام و نا پیدا. اما دیری نمی
گذره که توی این مدارس جدیدم هم احساس راحتی می کنم.